Bałwochwalstwo, którego Bóg nienawidzi!

napisał:jestem czytelniczką zbawienie.com.

Piszę do Ciebie z podpowiedzią, jak rozmawiać z ludźmi na temat usuniętego przez kościół przykazania, dotyczącego zakazu wykonywania wizerunków świętych i ich czczenia.

Często podpieranie się cytatami biblijnymi nie daje efektu, natomiast to, o czym za chwilę napiszę – zawsze. Szokuje rozmówcę mocno i zmusza do myślenia. Mam już doświadczenie z dużą grupą ludzi i zawsze są efekty.



Otóż chodzi o historię malarstwa religijnego. Jest to historia obrzydliwości i grzechu, któremu nie da się zaprzeczyć. Autorami słynnych obrazów/rzeźb, przed którymi klękają w kościołach katolicy, są bardzo często ludzie niewierzący w Boga, o różnym poziomie moralnym. Powielają też schematy ikonograficzne wypracowane lata temu, przez słynnych artystów, często o mentalności złoczyńców, którym pozowali niejednokrotnie kompani z knajp, a do wizerunków Marii – kochanki, czy też prostytutki.



Przykłady:



1). Kilka lat temu zidentyfikowano autora obrazu „Zbawiciel świata”. Jest nim Leonardo da Vinci [obraz można znaleźć w internecie]. Prawdopodobnie wizerunek ten stał się wzorcem dla wielu nowożytnych przedstawień Chrystusa  w ujęciu en face, z długimi włosami i łagodnym obliczem. I prawdopodobnie ukazuje twarz Cesarego Borgii – syna papieża Aleksandra VI (to jedno z jego dziewięciorga dzieci). Każdy, kto lepiej zna historię, krzywi się już na samo nazwisko Borgia. Obydwa panowie reprezentowali najniższe dno moralne, zaś papieża można nazwać specjalistą od orgii.

Aleksander VI nakazał zmianę w sposobie ukazywania Chrystusa, który od teraz miał być jasnoskórym mężczyzną, o europejskim wyglądzie (dokładnie taki sam pojawia się w licznych wizjach tzw. świętych).

I tak oto od wieków w kościołach wierni klękają i modlą się do... Borgii. Syna Zła, co nie ulega wątpliwości, patrząc na jego życie. A nawet jeżeli nie jest to Borgia (w co wątpię), to przecież nie pozował Leonardowi żaden święty...



2). Słynny Ołtarz Mariacki Wita Stwosza w Krakowie. Wszędzie można znaleźć ciekawostkę, że postacie apostołów wykonane są tak dokładnie, iż współcześni badacze potrafią rozpoznać, na jakie choroby cierpieli. Każdy się podnieca, że wśród nich rozpoznano... syfilis. Tylko nikt nie skojarzy tego z faktem, że kiła na pewno nie jest chorobą świętych, a zatem pozowali artyście prości ludzie, mieszkańcy miasta, o różnym poziomie moralnym.



3) Caravaggio. Jeden z najsłynniejszych malarzy baroku. Specjalista od obrazów religijnych. Ulubieniec wysoko postawionych mecenasów kościelnych, którzy nie szczędzili pieniędzy, aby go nieustająco wyciągać z aresztu i więzień. A miał powody, aby tam trafiać.  Kiedy akurat nie malował, to wychodził z pracowni i niszczył innych: wybijał szyby, wyzywał, szczuł psem, wdawał się notorycznie w bójki. Był mordercą. Liczne książki rozpisują się, jak to niechcący zabił w bójce człowieka i musiał uciekać na Maltę. Niechcący? Człowiek, który całe życie miał problemy z prawem? Już wcześniej w podobny sposób (w bójce) omal nie zabił człowieka, uciekając daleko przed karą. Kiedy jednak tylko dowiedział się, że delikwent wrócił do zdrowia – wrócił do Rzymu, kontynuując zbrodnicze życie. Nigdy nie wyciągał wniosków. Aż w końcu zabił. I zawsze czuł się bezkarny, chroniony przez kościelnych miłośników sztuki.

Nigdy nie wierzył w Boga – ale za to malował liczne przedstawienia biblijne. Pozowali mu kumple z karczmy, z którymi pijał i chodził na bójki. Do słynnego „Zaśnięcia Marii” pozowała znajoma prostytutka, o czym informacje znajdziecie wszędzie. Cudem tylko zleceniodawcy-zakonnicy nie zgodzili się, aby ten obraz powiesić w kaplicy, bo odrażała ich postać modelki.

Ale nie wszyscy tak do tego podchodzili. Wiele innych jego dzieł trafiało do obiektów sakralnych, np. cały cykl o Św. Mateuszu (Kościół San Luigi dei Francesi, Rzym). Nie jest możliwe, aby tutaj pozowali mu ludzie inni od tych, z którymi bywał na co dzień.

Historycy sztuki rozpływają się w zachwytach, że wprowadził do sztuki religijnej silny, wręcz prostacki realizm. Tak trudno zrozumieć, co jest tego przyczyną?



4) Jusepe (Jose) de Ribera – słynny malarz hiszpański dobry kontrreformacji, ulubieniec duchownych, specjalista od wizerunków umęczonych lub medytujących świętych. Takie tematy kochała też Inkwizycja. Były bardzo popularne. Miał licznych zleceniodawców. Stał się wzorcem dla innych malarzy.

To wysoko postawiony członek gangu malarzy neapolitańskich o nazwie „Kabała”. Trzęśli miastem, światem sztuki i eliminowali konkurencję, posuwając się nie tylko do gróźb (np. wyrżnięte nożem na bramie ostrzeżenie o śmierci), ale też do morderstwa. Zadźgali sztyletem – w ramach ostrzeżenia – służącego malarza o nazwisku Guido Reni. Niejednego świetnego artystę zmusili do wyjazdu z Neapolu.



5) Gianlorenzo Bernini – najsłynniejszy rzeźbiarz baroku. Ulubieniec kardynałów, papieża.

Jego rzeźby z wizerunkami świętych zdobią rzymskie kościoły, klękają przed nimi wierni. Był człowiekiem podłym, zawistnym, zdolnym do wszystkiego. Miał kochankę Konstancję, cudzą żonę. Kiedy odkrył, że jest także kochanką jego brata – uczynił wszystko, aby ich zniszczyć: Konstancja trafiła do więzienia z pociętą brzytwą twarzą (nasłał służącego), brat na zesłanie, a papież... uczynił wszystko, aby ochronić pupilka. Och, zapomniałabym – za karę postanowił ożenić, ale znalazł mu najpiękniejszą pannę w Rzymie.



Papieżom i kardynałom NIGDY nie przeszkadzał poziom moralny ich artystów, ani pochodzenie pozujących modeli. Nawet nie wiemy, jak wiele prostytutek pozowało do postaci Marii...



Arturze, to przykłady pisane na gorąco. Ale warto ten pakiet wzbogacić. Może ktoś z grupy na fb interesuje się sztuką i może dopisać do listy kolejne nazwiska i przykłady? Może ktoś ma przypadkiem książki z serii „Gawędy o sztuce...” autorstwa Bożeny Fabiani, gdzie takich ciekawostek jest sporo?



Mogę tylko zapewnić, że już podane powyżej przykłady potrafią zamknąć usta wszystkim, którzy twierdzą, że drugie, usunięte przykazanie Mojżeszowe obowiązywało tylko Żydów i nas nie dotyczy. Mówię wówczas wyraźnie, że Bóg w swojej doskonałości wiedział, że ludzie będą nieświadomie modlić się do namalowanych prostytutek, tworzonych rękoma ludzi bez wiary – i m.in. stąd dał takie, a nie inne przykazanie. I tak ze strony rozmówcy pada milczenie...

Pozdrawiam serdecznie

Ani Matka Boska ani wszyscy 'święci' tych 'świętych' miejsc nie chronią.

wikipedia napisał:
Oko opatrzności (również wszystkowidzące oko) – symbol oka otoczonego przez promienie światła lub glorii, zwykle zamknięte w trójkącie. Jest czasem interpretowane jako symbol oka Boga pilnującego ludzi (zob. opatrzność).
Oko opatrzności jest często odczytywane jako artystyczne wyobrażenie Boga przedstawione w postaci piktogramuskładającego się z otwartego oka wpisanego w trójkąt równoramienny, z którego boków widoczne są promienie.
Symbol w obecnej formie pojawił się po raz pierwszy na Zachodzie w XVII i XVIII wieku, ale symbole wszystkowidzącego oka mają swoje źródło w mitologii egipskiej i symbolu oka Horusa. XVII-wieczne obrazy oka opatrzności czasami pokazują je w otoczeniu obłoków. W późniejszym okresie symbol oka w zamkniętym trójkącie zaczął być postrzegany jako symbol Trójcy Świętej w religii chrześcijańskiej.
W Polsce oko opatrzności głęboko wrosło w świadomość odbiorców jako symbol boskości.
W Pszczynie przy ul. Ratuszowej znajduje się kamienica Pod Okiem Opatrzności, która swoje miano zyskała od tego symbolu umieszczonego na jej fasadzie. Motyw ten znajduje się również na fasadach polskokatolickiej świątyni św. Kazimierza i kościoła św. Jana Jerozolimskiego w Poznaniu, na ołtarzu wielkim w parafialnym kościele św. Wojciecha w Jeleśni, na ołtarzu w Kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Górznie, nad ołtarzem w kościele parafialnym pw. św. Jana Nepomucena w Sipiorach^[1], w kościele parafialnym pw. Ducha Św. w Zambrowie, a także w kościele Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej i kościele Marcina Lutra w tym samym mieście oraz w kościele ewangelicko-reformowanym w Zelowie, jak również w kościele w parafii św. Floriana w Brwinowie^{[potrzebny przypis]}.
Oko opatrzności widnieje na herbie i fladze Radzymina. Historia herbu sięga początków XVIII wieku, gdy miasto zostało zagrożone przez zarazę morową. Po jej wygaśnięciu mieszkańcy uwierzyli, że w tych trudnych dniach opatrzność boża czuwała nad miastem, co wyraziło się dość łagodnymi skutkami epidemii. Oficjalnie herb Radzymina został zatwierdzony 3 października 1936^[2].

wikipedia napisał:Świątynia Opatrzności Bożej w Warszawie – kościół wznoszony u zbiegu ulicy Ks. Prymasa Augusta Hlonda i alei Rzeczypospolitej w Wilanowie. Świątynia jest elementem składowym kompleksu Centrum Opatrzności Bożej, w którym zawiera się również Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego oraz Panteon Wielkich Polaków. Początkowo budowla miała być realizacją Deklaracji Sejmu Czteroletniego z 5 maja 1791 roku.
Centrum Opatrzności Bożej to instytucja kultury powołana przez ks. kardynała Kazimierza Nycza, arcybiskupa metropolitę warszawskiego. Jednym z działań podjętych przez Centrum jest organizacja Dnia Dziękczynienia. Kazimierz Nycz ustanowił każdą pierwszą niedzielę czerwca Świętem Dziękczynienia. Idea tego dnia jest związana z kontynuacją historycznej inicjatywy Sejmu Czteroletniego z roku 1792.

Dodajmy do tego... Zdrowaś Mario... problem także widoczny jak na dłoni.

http://fzp.net.pl napisał:Zwiedzając cmentarz żydowski w Koronowie
na 2 pomnikach na ich "tylnej" stronie zdumiała mnie obecność znaków/symbolów znanych mi z ....koncertów chrześcijańskich zespołów typu Armia, Tymoteusz i innych - mówię o dwu dłoniach połączonych kciukami i palcami wskazującymi i tworzącymi trójkąt równoboczny. prócz dłoni jest tylko ok 5 cm nadgarstka

czy ktoś zna i mógłby podać znaczenie i pochodzenie tego znaku?
dodam, że znane mi są okultystyczne i new agewe pierdoły na ten temat
szalom

http://www.rozmawiamy.jezuici.pl napisał:Oko boga Ozyrysa (Lucyfera) jako symbol Boga w Kościele
2011-09-21 21:04:52

Dlaczego nad ołtarzem w kościołach katolickich od XVII wieku (od 1620 roku - kościół w Liptowskim Janie) jest symbol oka boga egipskiego Ozyrysa (Lucyfera) w trójkącie. Ten sam symbol boga czci również masoneria. Czy to oznacza że Kościół czci Lucyfera jako boga? Ten sam symbol czczą Iluminaci - czyli dzieci Niosącego światło - Lucyfera.

W Kościele jest to symbol Opatrzności Bożej. Znak ma swoje żródło w mitologii egipskiej był symbolem Horusa, syna Ozyrysa i Izydy. Był bogiem nieba, bogiem wojny i bogiem opiekunem. Obecnie sprzedawane amulety z Okiem Horusa są reklamowane jako chroniące „przed złym spojrzeniem, pomaga zachować zdrowie, odnowić siły witalne, wzmocnić siły twórcze, mobilizuje do aktywności, pomaga spojrzeć na wszystko z różnych punktów widzenia.”. Chrześcijaństwo przyjęło ten znak jako znak Opatrzności Bożej. Możemy go spotkać w kościołach, jest też na obwolucie Biblii Tysiąclecia. Ten sam znak przyjęli 18-wieczni wolnomularze i masoni. Sataniści drugiej połowy XX wieku propagują ten znak jako oko Lucyfera. Wydaje mi się, ze wspólnym mianownikiem używania tego znaku jest interpretacja jako oka, które wszystko widzi.

Dodam, że chrześcijaństwo, a właściwie katolicyzm wcześniej przyjął ten znak jako symbol Opatrznosci Bożej, niż wolnomularstwo, masoneria lub sataniści.
Dla mnie jest to wyraźne potwierdzenie, że znaki graficzne, formy samorzutne lub stworzone przez człowieka (np. pentagram) same z siebie nic nie znaczą. Znaczenie nadaje społeczność, która je używa i ten sam przedmiot dla różnych społeczności może mieć różną wymowę. W każdym razie Kościół nie czci Lucyfera, widzi w tym znaku wszechobecność Bożej Opatrzności. Nie ma powodu, żebyśmy rezygnowali z tego znaku tylko dlatego, że ktoś zaczął lansować inne jego znaczenie.
Kazimierz Wójt SJ